båt og blogg

På nettstaden båt og blogg skriv eg om båtliv, om fartøy eg har eigd, og om skiftande maritime interesser over mange år - frå kajakk og kano, til tradisjonell seglbåt, og no til trimaran med segl.

Bloggen handlar mest om politikk, og eitt hovudtema er vestverdas hybris, hegemoni og militarisme; meiningane mine er prega av at eg har observert Kinas fredelege utvikling over ein førtiårsperiode, og budd der i meir enn tjue år. Men eg skriv òg om anna - både religion og kultur.

Nynorsken er viktig for meg; for tida er eg nettredaktør for Stavangers einaste båtforeiningsnettstad på nynorsk: Hillevåg båtforening.

Før du les vidare - bli inspirert av litt maritim poesi:

Siste bloggartiklar

Påskehelsing 2025

Manglande realisme i synet på Ukrainakonflikten

Kor kjem Putinhatet frå?

Bort med skia, fram med trugene

Den vanskelege freden

Seks geopolitiske lærdommar

Korleis kan Ukraina vinna krigen?

Er Taiwan ikkje lenger Republikken Kina?

Avskaff det private hyttelivet!

Innmelding eller utmelding i Den norske kyrkja?

Spådommar for 2025

Ukrainakrigen - moglege utfall

Du var vinden

Eg er ein båt

utan vind.

Du var vinden.

Var det den leidi eg skulde?

Kven spør etter leidi

når ein har slik vind!

       Olav H. Hauge, Dropar i austavind (1966) 

Me siglar ikkje same havet

Me siglar ikkje same havet,
endå det ser so ut.
Grovt timber og jarn på dekk,
sand og sement i romet,
djupt ligg eg, seint sig eg,
stampar i broddsjø,
uler i skodde.
Du sigler i ein papirbåt,
og draumen ber det blå seglet,
so linn er vinden, so var er bylgja.

 Olav H. Hauge, Dropar i austavind (1966)

Jeg spiler min vinge, hejser mit sejl

Jeg spiler min vinge, hejser mit sejl,

suser som ørn over livssjøens spejl;

agter går mågernes skare.

Overbord med fornuftens ballast kun!

Kanhænde jeg sejler min skude på grund;

men så er det dog dejligt at fare!

       Henrik Ibsen, Kjærlighedens Komedie (1862)

Eg ligg her seglbudd 

Eg ligg her seglbudd; alle mastrer svagar

i brotsterk byr, og skaut og toppsegl svell

som kjempebringur; skuta styn og ragar

og rullar sidemots, og toga smell

som svipeslag mot rærne; vinden jagar

med milelange tilsprang, stupefell

med song i segla. Maa det noko breste? 

Kor hardt fyrr ankerklørne slepper feste! 

Eg totte her var gode festegrunnar, 

eg kasta anker i so djup ein sjø, 

i djupnom gapte sterke grjotbergmunnar

um staalet — ja, dei trudde det var brød. — 

Aa, hjarterøtenn fann dei same brunnar

som ankerlekkja, og fann grorastød. 

No lyt dei breste; fyr kvar taag som raknar

ein saarverk-styng i hjartemergen vaknar. 

    Olav Nygard, Ved vebande (1923)